NOVELKU TERATAI Episode 1

SIJI

  pikirane Tami mung siji, yaiku pengin sekolah sing terkenal lan paling apik ing kothane. Iya iku Tami kudu mlebu sekolah ing SMA ora ing SMK. Sekolah SMA kang terkenal kuwi. Mapan ing tengah kutha, cedhak saka dalan gedhe, apa maneh cedhak perpustakaan umum,Tami kang seneng maca iku apa maneh marang perpustakaan umum, nggolek cerita- cerita kaya novel jawa lan geguritan, menawa ana tugas, lan ing perpustakaan sekolah ora ana, gampang tinggal marang perpustakaan umum iku. Tami ndaftar sekolah kang nduweni nem cilik rada minder, merga saingan ing sekolah iku duwur banget, bocahe kang padha pinter lan nduweni bakat dhewe- dhewe. Nanging atine Tami ora pesimis, merga saingan iku ya mesti ana, sing penting Tami wis usaha lan kudu donga marang Gusti. Dina selasa kang kaya padatan, sing ndaftar sekolah mau akeh banget.

Urutan 1005 iku nomer kang dicekel dening tami kanggo ndaftar ing SMA. Ngenteni nomer urut diundang. Tami kang ndaftar dhewekan ora nyangka bisa ketemu kanca lawase ing sekolahan.

“cici?? Kowe ndaftar ing sekolah iki ci?” Pocapane tami karo kaget bisa ketemu ing sekolah kang terkenal kuwi, apa maneh bisa sekolah bareng, rasa bungah ana ing atine Tami merga ana kanca kang umah desane padha.

Lho... iki kowe tam? Iyah tam, aku ndaftar kene, aku pengin sekolah sing terkenal lan dolan karo cah- cah pinter. Wangsulane Cici karo alis menduwur lan mata kang amba iku ketok ndelik.

Tami menikmati kaindahan sekolahan. Sekolah kang akeh tamane, apa maneh ing tengah tengahing sekolah iku ana bak gedhe kang diisi dening kembang kang gedhe kolam terate, wit gedhe kang nggawe adem ing sekolahan. Ora suwe nomer urut kang dicekel tami dipanggil.

“ Asty tami Dwi Raharjo dengan nomer urut 1005 dipersilahkan masuk keruangan.”

“Tam, iku jenengmu dipanggil, gage mlebu.”

“Iya ci, aku mlebu sek ya?”. Ati kang deg- degan, mlebu ing kelas sing apik, ana LCD, proyektor, papan tulis kang wis ora nganggo kapur, sing akeh debune. Nanging nulis kang nganggo spidol ireng. Ruangan kang rapi, bayangane tami ing kelas, dadi pikirane tami pengin cepet sekolah ing kene.

“Asty Tami Dwi Raharjo,” ucapane wong gedhe dhuwur, nduweni kumis kang dhawa, batuk kang botak ing tengahe, nduweni swara kang gedhe,wong kang gawe wedi ing kelas. Akeh kakak kelas kang padha nyritakake dheweke, iya iku guru biologi.

Rasa kaget ana ing atine tami. Tami langsung maju ngarep madep bapak panitia iku, karo rasa gugup, wedi, seneng bisa ndaftar ing sekolah iki, rasa kang kacampur- campur kaya sayuran kang wis dadi gudangan.

***

Mripat kang esih sepet, jendela kang durung kabuka, swara jam kang lirih, manuk swara asline. Ngadeg saka kapuk kang empuk. Swara jangkahe sikil marang mburi. Njupuk banyu mili ing kran, kanggo basuh awak sekabehe.

Bocah kang rambut dawa, cilik, ayu, mentel, mata kang nduweni idep lentik, alis kang wes mbentuk nganggo klambi warna putih ning nduwur lan rok kang sanduwure dengkul.ora kaya padatan, bocah iku mangkat esuk-esuk kanggo ngileng pengumuman kang ana ing SMA sing dipengeni, merga ora pengin ketinggalan pengumuman.

Ati kang was- was ketampa ora, ana ing atine tami. Nanging tami percaya, yen usahane iku wes maksimal.

“Cici? O,ya cici ngendi?” Tami nggoleki cici nang sekolahan kok ora ana, apa durung mangkat.” Omangane tami sinambi ndelok kanca- kanca kang wis padha standby ing kelas pertama ndaftar.

Ruangan kang resik, bocah- bocah wis padha ngenteni bapak kang nduweni rambut botak, iya iku wong sing dadi panitia pendaftaran siswa baru. Guru biologi.

“Cici?? Tami mau nggoleki kowe, muter muter saka gerbang awal nganti akhir ora ketemu kowe, ehh ternyata wis tekan kelas.”

Iya, tam, aku mau mangkat gasik. Pengin cepet- cepet ndelok pengumumane.” Eh mangkat gasik kok urung padha mangkat. Ya wis aku langsung mlebu kelas wae, daripada ning njaba ora ana kancane tam.” Mangsulane cici karo nyandang rasa deg- degan lan gugup.

Kelas mulai rame, kanca- kanca padha mlebu, merga wong kang nduweni rambut botak iku mlebu, gawa kertas kang werna coklat, iya iku isine amplop pengumuman kanca- kanca.

Bapak nduweni rambut akeh banget kang bisa dietung iku lungguh ing kursi guru, maringi pengarahan lan pencerahan. ( pengarahan lan pencerahan kaya siraman rokhani bae ya?. Isine menawa ora ketampa ing sekolah iki aja berkecil hati. Merga sekolah iku ora kudu sing apik, paling penting iku pikiran lan kemauan.

Saya pucet, ana ing wajah bocah ayu, kang nduweni rambut dhawa iku. Dibuka amplop kang warna putih iku, pelan- pelan karo nyandang rasa khawatir. Ora suwe amplop kabuka, rasa trenyuh ana ing atine tami, iya iku merga bisa ketampa ing sekolah kang dipengini iku.

Rasa seneng iku tiba- tiba buyar, pindah ing pikirane wong tuane, iya wong tuane Tami kang sak durunge ora setuju kami sekolah maneh. Tami durung bisa nemtokake sekolah apa ora, tami ndaftar bapak lan ibune ora ngerti, Tami pengin maringi wong tuane kejutan, senajan Tami asale SMP kang mewah aliyas mepet sawah, nanging Tami uga bisa sekolah SMA kang apik lan diidam- idamna akeh wong.

Rasa kang dipikirke Tami kanyata ora padha, nembe mbuka lawang kang madep ngetan werna coklat, jendela ing pinggire, kembang- kembang lan tandhuran cilik ana ing sisih kiwa. Sartinah nesu marang Tami, merga Tami ndaftar sekolah ora kandha karo Sartinah.

“plak..” swara tamparane Sartinah marang Tami.

“buk, apa salahku ditampar ngene?” pitakone Tami karo nangis laranen. “Kowe kenapa ndaftar sekolah kang apik kuwi, kowe ya ngerti keadaan uripe dhewe, ibu lan bapak bar kena musibah, kanggo biaya tuku beras wae angel, kudu ndadak utang nang warung, sekolah iku larang, apa maneh sekolah sing elit. Yen pan sekolah ya sing biasa bae, ora usah sekolah sing apik, toh padha bae jenenge sekolah, pengin pinter ora kudu sekolah sing apik, sing paling penting ya pikiranmu, sinau sing rajin, mesti pintere. Yen ora manut ya Kerja bae mbiyantu ibu lan bapakmu, kanggo ngauripi adik- adikmu.” Sartinah nggrundel marang Tami kang pengin sekolah sing apik.

Tami tanpa ngomong balesane sartinah ndadak lunga marang kamar, ati kang akeh kembange ndadak kembang kuwi dadi alum.

Wis mikir, mesti bae kedadeyane bakal ngenee, Sartinah kang ora setuju

 karo pemikirane Tami kang pengin sekolah sing apik lan ora pengin uripe dhewe mbesuk kaya Sartinah.

Tami kang isih ning dipan kang warna biru iku madep ngalor, ndadak resik- resik klambi ing lemari dileboke ing tas werna biru iku.